این تکنیک یک پروسه مناسب صنعتی برای تولید نانوذرات کلوئیدی از فاز مایع می‌بـــاشد که برای تولید نانوذرات و پوششها مورد استفاده زیاد قرار می‌گیرد.

این فرآیند شامل تشکیل ژل بی شکل از یک محلول است و ژل در دماهای نسبتا‌ً پایین آب‌گیری می شود. این فرآیند از یک محلول آغازگر آغاز می‌شود که تمام اجزاء تشکیل دهنده محصول در آن به صورت محلول وجود دارند به همین دلیل مخلوط شدن در هنگام تشکیل ژل نیز در مقیاس مولکولی باقی می‌ماند فرآیند سل – ژل شامل هیدرولیز پلیمریزاسیون تراکمی آلکوکسیدهای فلزی است الکوکسید فلزی دارای فرمول  M (OR)X می‌باشند که در آن یک یون الکوکسید و یک پایه الکلی وجود دارد و سنتز آن شامل واکنش مواد فلزی (فلز، هیدروکسید فلزی، اکسید فلز یا هالید فلز با یک الکل است) . الکوکسیدهای فلزی به سرعت هیدرولیز می‌گردند و در مرحله هیدرولیز یک الکوکسید با یک گروه هیدروکسید جایگزین می‌شود که از آب یک الکل آزاد شکل می گیرد.

دوستان عزیز سلام.
در این پست قصد داریم در رابطه با ایمپلنت های فلزی و ایجاد حساسیت های احتمالی آن صحبت کنیم. در پست های بعدی در مورد کشف آلرژی ها و نحوه کاهش یا جلوگیری از آنها بحث خواهیم کرد.

چکیده:

در بسیاری از بیمارانی که در جراحی مدرنِ جا انداختن مفصل، از فلزات استفاده شده است، سیستم ایمنی در برابر آن عکس العمل کمی نشان می دهد و یا اصلا عکس العملی نشان نمی دهد. با این حال در درصد کمی از بیماران(که باز حائز اهمیت می باشد) سلول های لنفوسیت T ممکن است به سرعت حساسیت نشان دهند و اگر درمان پزشکی انجام نشود، این عکس العمل ممکن است باعث شود که implant به درستی کار نکند.
تشخیص بیماری ممکن است پیچیده بوده و درمان موثری در دسترس نباشد اما خوشبختانه اغلب فلزات جایگزین، موفقیت آمیز بوده اند.

در یک کنفرانس بین المللی جراحی زانو، برای مشخص شدن تعداد بیمارانی که عکس العمل آلرژیک در آنها ایجاد شده (بعد از ترمیم مفصل از طریق جراحی پلاستیک) رای گیری کردند.
نتیجه متعادل بود(خیلی زیاد نبود)و 11% پاسخ مثبت دادند. در همان کنفرانس، صاحب کارخانه تولید کننده پروتز که در implant های سرامیکی، تخصص پیدا کرده بود عقیده داشت که "بیش از نصف تغییرات در جراحی پلاستیک زانو(TKA ) ناشی از افزایش حساسیت به آلیاژی است که از کبالت و کروم تشکیل شده است. این آلیاژ در implantهای که کاشت آنها نتیجه بخش نبوده است، استفاده شده است" . اختلاف در این موضوع زیاد بود و یک بحث درباره حساسیت بیومتریال آغاز شد.

پ.ن*: ترجمه متن توسط حسین محمدی

با سلام.
دوستان عزیز در این پست به ادامه ی مبحث ایمپلنت زانو می پردازیم. امید است که مفید واقع شود.
با نظرات خوبتان کمکی باشید برای بهتر شدن مطالب وبلاگ.

کشف آلرژی های فلزی:
آزمایش از طریق پوست، یک روش متداول شناسایی حساسیت های متریالی است. برای این کار معمولا بیمار یک قطعه فلزی کوچک را به مدت چندین روز تا یک هفته روی پوست خود قرار می دهد و اگر آن مطقه از پوست قرمز (آریترم- تصویر1) شد، نتیجه مثبت بوده و فلز ایجاد حساسیت می کند.

آزمایش از طریق پوست- عکس العمل بیمار نسبت به حساسیت فلزی

پ.ن*: ترجمه متن توسط حسین محمدی

پ.ن1: invitro درون شیشه، تکنیک مربوط به انجام یک آزمایش در یک محیط کنترل شده در بیرون از بدن موجود زنده است.

دوستان عزیز سلام.
در این پست، از مطالب دو پست قبلی یعنی حساسیت فلزی1و 2، نتیجه گیری کرده و موارد دیگری از پروتز هایی که برای کاهش حساسیت implant های زانو مورد استفاده قرار می گیرند را معرفی خواهیم کرد.

 
نتیجه گیری:
چندین مطالعه نشان می دهد که افزایش حساسیت ایمنی به implant های کاشته شده، در بیمارانی که پروتز های مفصل آنها درست کار نمی کند و یا از کار افتاده است بیشتر از بیمارانی است که implant های ثابت قرار گرفته در بدن آنها به خوبی کار می کند.

سوال آشکار این است که:

1. آیا از کار افتادن و یا از دست دادن implant سیستم ایمنی را تحریک کرده تا یک پاسخ ایمنی ایجاد کند؟

2. یا حساسیت از قبل ایجاد شده در برخی بیماران (حساسیت به چیزی غیر ازimplant ) باعث از کار افتادن و ناتوانی implant می شود؟

 اگر پاسخ سوال اول مثبت باشد، ممکن است اصلاح پاسخ ایمنی به وسیله استفاده از دارو و یا ژن درمانی امکان پذیر باشد. به طور مثال: محدود کردن استخوان خواری و افزایش حساسیت نسبت به مواد خارجی.

پ.ن: ترجمه متن توسط حسین محمدی.

سلام.

در پست های قبل در مورد حساسیت های فلزی صحبت کرده ایم و این پست را به بررسی دلایل، عوامل و عوارض خوردگی ایمپلنت ها در بدن، اختصاص می دهیم.

* مقدمه:

بدن و ایمپلنت می توانند در ترکیب با هم مثل یک پیل الکتروشیمیایی ⁽¹⁾ عمل کنند و باعث خوردگی فلزات شوند.

70% بدن را سیالات فیزیولوژیکی مثل خون، مایع لنفاوی و آب برون سلولی تشکیل می دهند که خود حاوی آنیون ها و کاتیون هایی از قبیل ^- Cl، ^2- So₄ و... Ca²⁺،  Na⁺و... و همچینین مواد آلی مثل آلبومین، هموگلوبین، فیبرینوژن و... است. پس سیالات بدن می توانند به عنوان یک محلول الکترولیت برای پیل عمل کرده و باعث خوردگی ایمپلنت شوند(که نقش آند را بازی می کند).

خوردگی با تغییر در فلزات و ایجاد شکستگی، شل شدگی و از دست دادن استحکام ایمپلنت، عوارض مشکل سازی مانند سمیّت و التهاب و امراض خطرناک را در بدن ایجاد کرده که برخی از این عوارض بسیار خطرناک می باشند.

پس ما در علم بیومتریال سعی در انتخاب و ترکیب موادی برای ساخت و طراحی ایمپلنت هایی داریم که خوردگی در آنها کمتر اتفاق افتاده و در نتیجه عوارض ناشی از آن را تا حد امکان کاهش داده و یا از بین برده و این فراهم کردن راحتی و آسایش برای بیمار، اساس علم مهندسی پزشکی است.