نیمه شعبان باید ما را به این متوجه کند که باز هم از اماممان دور هستیم وچقدر غریبیم در این دنیا ی در محاصره ی بدیها.ما توانمندیم در وصال امام خود اگر بازگشتی داشته باشیم به فطرتمان.و چقدر سخت است که از همه چیز سخن می گوییم و به سمت یکدیگر می آییم جز در مورد تو که لحظه ای شیطان آراممان نمی گذارد.

میلاد نور بر جستجوگران خورشید مبارک و خجسته باد.

عیور از هفت خوان پژوهشکده

خدابخش امین دهقان که یکی از بچه های خوب پژوهشکده بود و اکنون جایش در میان ما خالیست اولین کسی بود که با او در خصوص گروه کوهنوردی صحبت کردیم.او هم بسیار خوشحال شد و تازه گل از گلش شکفت و شروع کرد به بیان اینکه:آره من هفته پیش با بجه های محلات در علم کوه بودم و چنین و چنان و دست آخر اینکه متوجه شدیم او هم اهل دله!!سعی کردیم با هم هماهنگ باشیم و اصولی رفتار کنیم.به موانع موجود با دقت نگاه کنیم و موارد را دقیق بسنجیم.مشکلات سر رهمان را بررسی کردیم و پله های زیر را طراحی نمودیم.

1- حضور در فدراسیون کوهنوردی و صحبت اولیه که البته بعدا فهمیدیم باید به هیئت کوهنوردی برویم.

2-کسب نظرات بچه ها در میزان علاقمندی به کوهنوردی.

3- صحبت اولیه با روسای گروه های داخلی به صورت مکتوب و حضوری.

4-صحبت با معاونت های داخلی پژوهشکده.

5- صحبت با حاج آقا یوسفی که انصافا همیشه مثبت هستند.

6- صحبت با آقای وکیلی فرد( ریاست محترم وقت پژوهشکده) که از همه سخت تر بود و باید با دقت صورت می گرفت و البته نباید از نظرات اولیه ایشان ناراحت شد.

7- پیگیریهای بعدی در خارج پژوهشکده برای ساماندهی قانونی عملیات و بهینه سازی های بعدی.

در ادامه عزممان را جزم کردیم تا به این مهم دست یابیم و تقریبا هر روز به ویژه در ساعت استراحت ظهر موارد را پیگیر بودیم و به موازات مسایل خارجی را هم در هیئت کوهنوردی ردگیری می نمودیم تا اطلاع رسانیمان به مسئولان دست اندر کار به روز باشد. خیلی سخت بود ولی خدا کمک کرد وما را تنها نگذاشت.الان یاد این جمله افتادم که:

تفکر کنُ توکل کن و آستین ها را بالا بزن آنگاه خواهی دید که دست خدا زودتر از دستان تو مشغول به کار شده است.

ادامه مطلب در قسمت هفتم

 

در برنامه صعود به قله کلون بستک یکی از بچه های گروه شقایق می گفت:

دوستان می دانید تعریف کوهنورد چیه؟همه با تعجب و کنجکاوی رو به سوی او شدیم و او بلافاصله گفت:

دیوانه ای که طبیعت و دوست داره واز خونه گریزانه!!!

پس اگه تعریف دیوانگی اینه ، درسته ما همه دیوانه ایم.

دیروز هنگام سوار شدن به مترو آنقدر تحت فشار قرار گرفتم که نزدیک بود نفسم بند بیاد. نمی دانم تا کی باید این وضع ادامه پیدا کنه و ما شاهد هزاران صحنه تاسف بار در ایستگاه صادقیه ، امام خمینی(ره) و کرج و گلشهر باشیم. واقعا مدیریت کردن این وقایع زشت و ناپسند سخته؟!

راستش من از مسافران همیشگی مترو هستم . روزهای اول که در این مار آهنین سوار شدم همراه با شادی و نشاط و حس غرور از رفاه برای یک جامعه ایرانی شدم.برام خیلی خوشایند بود که ایرانی را در رفاه میدیدم.جند مدتی گذشت و دیدگاهم تکراری شد و یواش یواش مظاهر پر انتقاد و بعضا زشت اون به سراغم اومد و چون فکر می کردم غیر عادی است سعی نمودم از این صحنه ها فیلم برداری کنم. اگر فیلم هایم الان بود شاید به 10 حلقه می رسید اما چون انها هم تکراری شدند از خیرشان گذشتم و حالا بر آن شدم تا اون صحنه ها را به همراه مواردی که به روز رویت می کنم به رشته تحریر در آورم که البته بیشتر آنها دردآور است تا خنده دار.پس اگر شما هم چیزی دارید مرا یاری کنید تا  فصل مترو را در کتاب در تهران چه خبر کامل کنیم.ممنون