به صاحب سعادت و خیر، حضرت ابوسعید ابوالخیر منسوب است که فرمود:

از باده به روی شیخ رنگ آوردن / اسلام ز جانب فرنگ آوردن
ناقوس به کعبه در درنگ آوردن / بتوان، نتوان تو را به چنگ آوردن

می‌بینید؟ موقع خواندن مصرع چهارم باید لحظه‌ای مکث کرد و بعد بقیه شعر را خواند. این مکث، چیز خیلی مهمی است. فکر می‎کنم اصلا هدف شیخ همین مکث بوده. این مکث و سکوت و تاملی که شیخ نشان ما داده تصویر سمبلیکی است از کل زندگی. انگار که فلسفه آفرینش بشر همین باشد. همین که بیاید و فکر کند که «بتوان» و بعد به این پختگی و کمال برسد که نه، «نتوان». نتوان.

قطره؛ دلش دریا می خواست
خیلی وقت بود که به خدا خواسته اش رو گفته بود
هر بار خدا می گفت : از قطره تا دریا راهیست طولانی، راهی از رنج و عشق و صبوری، هر قطره را لیاقت دریا نیست!
                            قطره عبور کرد و گذشت
                                  قطره پشت سر گذاشت
                                        قطره ایستاد و منجمد شد
                                              قطره روان شد و راه افتاد
                                                    قطره از دست داد و به آسمان رفت
و قطره؛ هر بار چیری از رنج و عشق و صبوری آموخت
تا روزی که خدا به او گفت : امروز روز توست، روز دریا شدن!
                                     خدا قطره را به دریا رساند
                                                قطره طعم دریا را چشید
                                                            طعم دریا شدن را
اما؛ روزی دیگر قطره به خدا گفت: از دریا بزرگ تر هم هست؟
خدا گفت : هست!
قطره گفت : پس من آن را می خواهم
بزرگ ترین را، و بی نهایت را !
پس خدا قطره را برداشت و در قلب آدم گذاشت و گفت : اینجا بی نهایت است!
و آدم عاشق بود، دنبال کلمه ای می گشت تا عشق را درون آن بریزد
اما هیچ کلمه ای توان سنگینی عشق را نداشت
آدم همه ی عشقش را درون یک قطره ریخت
قطره از قلب عاشق عبور کرد!
و وقتی که قطره از چشم عاشق چکید. خدا گفت :
حالا تو بی نهایتی، زیرا که عکس من در اشــک عــاشق است!

تقدیم به علی

با سلام

اردوی پیش چهارشنبه سوری فردا کیلومتر 5 جاده صدرا

زمان حرکت : 14:30 میدان نمازی