گفت و گو با خدا

در رویاهایم دیدم که با خدا گفت­وگو می­کنم.

خدا پرسید: پس تو می­خواهی با من گفت­وگو کنی؟

من در پاسخ گفتم: اگر وقت دارید؟

خدا خندید و گفت: وقت من بینهایت است.

پرسیدم: عجیب­ترین چیز بشر چیست؟

خدا پاسخ داد: کودکی­شان، اینکه آن­ها از کودکی­شان خسته می­شوند و

عجله دارند که بزرگ شوند و بعد دوباره پس از مدت­ها آرزو می­کنند باز کودک

 شوند ؛

این که آن­ها سلامتی خود را از دست می­دهند تا پول به­دست­آورند و بعد

پول­شان را از دست می­دهند تا سلامتی از دست رفته­شان را باز جویند ؛

این که با اضطراب به آینده می­نگرند و حال خویش را فراموش می­کنند.

بنابراین نه در حال زندگی می­کنند و نه در آینده ؛

این که آن­ها به گونه­ای زندگی می­کنند که گویی هرگز نمی­میرند و به گونه­

ای می­میرند که گویی هرگز نزیستند ؛

نگاهش کردم... مدتی سکوت کردیم...

من دوباره پرسیدم: می­خواهی کدام درس­های زندگی را فرزندان آدم

بیاموزند؟

گفت: بیاموزند که نمی­تواننند کسی را وادار کنند که عاشق­شان باشد. همه

 کاری که آن­ها می­توانند بکنند این است که اجازه دهند خودشان دوست

 داشته باشند ؛

بیاموزند که درست نیست خودشان را با دیگران مقایسه کنند ؛

بیاموزند که فقط چند ثانیه طول می­کشد تا زخم­های عمیقی در قلب آن­ها

که دوست­شان دارند ایجاد کنند اما سال­ها طول می­کشد تا آن زخم­ها را

التیام بخشند ؛

بیاموزند که ثروتمند کسی نیست که بیشترین­ها را دارد، بلکه کسی است

که به کمترین­ها نیاز دارد ؛

بیاموزند که آدم­هایی هستند که آن­ها را دوست دارند و فقط نمی­دانند چگونه

 احساسات­شان را بیان کنند ؛

بیاموزند که دو نفر می­توانند به یک نقطه نگاه کنند و آن را متفاوت ببینند ؛

بیاموزند که کافی نیست که دیگران را فقط ببخشند بلکه خود را نیز باید

ببخشند ؛

من با خضوع گفتم: از شما به خاطر این گفت­وگو سپاسگزارم. آیا چیز دیگری

 هست که دوست دارید به فرزندان آدم بگویید؟

خداوند لبخند زد و گفت:

فقط اینکه بدانند من اینجا هستم «همیشه....

گنجشک و خدا

روزها گذشت و گنجشک با خدا هیچ نگفت. فرشتگان سراغش را از خدا

می گرفتند و خدا هر بار به فرشتگان این گونه می گفت : " می آید. من تنها

 گوشی هستم که غصه هایش را می شنود و یگانه قلبی ام که دردهایش

را در خود نگه می دارد. " و سرانجام گنجشک روی شاخه ای از درخت دنیا

نشست. فرشتگان چشم به لب هایش دوختند ، گنجشک هیچ نگفت و خدا

لب به سخن گشود : " با من بگو از آنچه سنگینی سینه توست ! " گنجشک

گفت : " لانه کوچکی داشتم، آرامگاه خستگی هایم بود و سر پناه بی

 کسی ام. تو همان را هم از من گرفتی. این توفان بی موقع چه بود ؟ چه

می خواستی از لانه محقرم،‌ کجای دنیا را گرفته بود ؟ " و سنگینی بغضی

راه بر کلامش بست. سکوتی در عرش طنین انداز شد. فرشتگان همه سر

 به زیر انداختند.خدا گفت : " ماری در راه لانه ات بود. خواب بودی. باد را گفتم

تا لانه ات را واژگون کند. آنگاه تو از کمین مار پر گشودی. " گنجشک خیره در

خدایی خدا مانده بود. خدا گفت : " و چه بسیار بلاها که به واسطه محبتم از

تو دور کردم و تو ندانسته به دشمنی ام برخاستی..." اشک در دیدگان

گنجشک نشسته بود. ناگاه چیزی در درونش فرو ریخت. های های گریه

هایش ملکوت خدا را پر کرد...!

منتظر نظرهاتون هستیم