سلام.

در پست های قبل در مورد حساسیت های فلزی صحبت کرده ایم و این پست را به بررسی دلایل، عوامل و عوارض خوردگی ایمپلنت ها در بدن، اختصاص می دهیم.

* مقدمه:

بدن و ایمپلنت می توانند در ترکیب با هم مثل یک پیل الکتروشیمیایی ⁽¹⁾ عمل کنند و باعث خوردگی فلزات شوند.

70% بدن را سیالات فیزیولوژیکی مثل خون، مایع لنفاوی و آب برون سلولی تشکیل می دهند که خود حاوی آنیون ها و کاتیون هایی از قبیل ^- Cl، ^2- So₄ و... Ca²⁺،  Na⁺و... و همچینین مواد آلی مثل آلبومین، هموگلوبین، فیبرینوژن و... است. پس سیالات بدن می توانند به عنوان یک محلول الکترولیت برای پیل عمل کرده و باعث خوردگی ایمپلنت شوند(که نقش آند را بازی می کند).

خوردگی با تغییر در فلزات و ایجاد شکستگی، شل شدگی و از دست دادن استحکام ایمپلنت، عوارض مشکل سازی مانند سمیّت و التهاب و امراض خطرناک را در بدن ایجاد کرده که برخی از این عوارض بسیار خطرناک می باشند.

پس ما در علم بیومتریال سعی در انتخاب و ترکیب موادی برای ساخت و طراحی ایمپلنت هایی داریم که خوردگی در آنها کمتر اتفاق افتاده و در نتیجه عوارض ناشی از آن را تا حد امکان کاهش داده و یا از بین برده و این فراهم کردن راحتی و آسایش برای بیمار، اساس علم مهندسی پزشکی است.