جوانان به دنبال استقلال
کسب استقلال یکی از علایم بلوغ در نوجوانان است. تبدیل شدن یک کودک به نوجوانی مستقل، نه تنها نیاز به زمان دارد بلکه احتمالا با سرکشی، مبارزه طلبی، آشوبگری، ناآرامی و احساسات متضاد همراه است. این دوران که در آن در رفتار نوجوانان تغییرات زیادی به چشم می خورد گاهی تا بیش از شش سال طول می کشد البته برای تطبیق نوجوان با وضعیت جدیدش و آگاهی از تغییرات جسمانی و روانی اش والدین و مربیان تربیتی وظایف حساسی دارند که اجرای صحیح آن می تواند کمک به سزایی به شناخت نوجوان از خود کند.
وقتی با بحران بلوغ نوجوان مواجه می شوید سعی کنید با وضع قوانین، رفتارهای مثبت و منفی را برای او روشن کنید.
- در مورد عواقب نقض قوانین با او صحبت کنید.
- نوجوانان باید تصمیم گیری و مشورت کردن را یاد بگیرند.
کودکان معمولا به قوانین والدین گردن می نهند ولی نوجوانان به علت تغییرات فیزیکی و احساسی درمقابل قوانین وضع شده مقاومت می کنند. ممکن است نوجوانی که به دنبال رسیدن استقلال است، مقاومت را بخشی از روند طبیعی به آن بداند. در چنین مواردی اعضای خانواده برای حل مشکلات نیاز به همکاری و مشورت دارند. امکان دارد مقاومت نوجوان ازسوی والدین تمرد تلقی شود که این کار تنش آفرین است.
برخی از محققان بر این عقیده اند که نوجوانانی که در خانواده های بیش از حد سختگیر یا آسان گیر رشد می کنند در مقایسه با کسانی که خانواده های منطقی و قاطع دارند بیشتر دچار مشکل می شوند.
برای جلوگیری از ایجاد هرج و مرج، وضع قوانین برای هر سازمانی از جمله خانواده، اهمیت زیادی دارد. هرچه سختگیری درقبال نوجوانان به طغیان آنها می انجامد، باید محدودیت ها برای نوجوان کاملا روشن شود. قوانین نباید آنچنان غیرقابل انعطاف باشد که او نتواند در شرایط ویژه در مورد تغییر آنها اظهارنظر کند.
درصورت تخطی از قوانین، نوجوان باید عواقب آن را تحمل کند. اگر والدین به نوجوانان اجازه دهند در وضع قوانین مشارکت کنند احتمالا نتایج بهتری به دست خواهدآمد.
برای کمک به نوجوانان در راه رسیدن به استقلال، باید به قوانین و محدودیت ها تاکید شود اما سختگیری بیش از حد چیزی جز ضرر به دنبال نخواهدداشت هرچند برخی از قوانین جدی نباید هرگز نقض شوند ولی سایر قوانین باید از انعطاف لازم برخوردار باشند. به عنوان مثال هرگز به یک نوجوان اجازه ندهید با یک دوست لاابالی یا معتاد رفت و آمد کند ولی او گاهی می تواند بیشتر از زمانی که مقرر شده درخارج از خانه بماند.
قوانین و محدودیت ها باید بر طبق احتیاجات نوجوانان تغییر کند. به عنوان مثال یک نوجوان 12 ساله باید کمتر از یک نوجوان 17ساله در خارج از خانه بماند. این کار باعث تقویت استقلال در نوجوان می شود. تمام نوجوانان دوره ای از عصیانگری را تجربه می کنند. توصیه های زیر می تواند برای والدین کارساز باشد.
- والدین باید به نوجوان خود تا حدی اجازه تمرد بدهند. حضور در جمع همسالان که طرز حرف زدن و لباس پوشیدن متفاوتی دارند مفید خواهدبود.
- والدین نباید به انتقاد از دوستان فرزند خود بپردازند. سختگیری کردن در این مورد می تواند مانع از هرج و مرج، اعتیاد و دروغ گفتن نوجوانان شود.
- هرچند کار آسانی نیست که والدین باید با نوجوان خود رابطه مناسبی توأم با احترام متقابل را برقرار کنند، درست مانند دو فرد بزرگسال.
روشن کردن قوانین و تبعات نقض آن حس مسئولیت پذیری را به نوجوانان می آموزد و آنها را به سوی استقلال راهنمایی می کند. گاهی بهتر است والدین اجازه دهند فرزندانشان از اشتباهات خود درس بگیرند.
وقتی نوجوان خلق خوشی ندارد باید حریم خصوصی او رعایت شود زیرا به احتمال زیاد نمی خواهد در این مورد با والدین خود حرف بزند.
- هرچند می توان به کودکان گفت که چه کار کنند ولی نوجوانان غالبا قوانین را به چالش می کشند و این کار، تا حدی طبیعی است.
والدین باید حق نوجوانان را در بیان عقاید خود محترم بشمارند ولی فریادکشیدن و بی ادبی کردن قابل تحمل نیست.
با وجودی که طغیانگری در دوران نوجوانی تا حدی طبیعی است ولی در صورت مشاهده علائم زیر فرزند شما نیاز به کمک دارد.
- فرزند شما دوست صمیمی ندارد.
- او به شدت دچار افت تحصیلی شده است.
- رفتار بسیار تندی پیدا کرده است.
- به اقدامات خطرناک دست می زند.
- از مدرسه غیبت های طولانی می کند.
- رفتار بد او خانواده را تهدید می کند.
درچنین مواردی بهترین راه پیشنهادی مشاوره با کارشناسان است.
