گاه چگونگی تلاوت قرآن مشمول احکام تکلیفی شرعی می‌گردد; گرچه این فصل به‌طور عام، زیر مجموعه آداب تلاوت است که از جمله آن‌هاست: تلفظ صحیح کلمات قرآن، گوش دادن به تلاوت قرآن، تلاوت و حفظ قرآن، جواز خواندن متفرّق، نگهداری مصاحف، خواندن غلط از روی عذر و غفلت و ناتوانی و قرائت در هر مکان و هر زمانی که ممکن است و به هر یک از قرائت‌های رایج و مشهور در جامعه اسلامی و عدم جواز مسّ قرآن بدون وضو برای عموم و بدون غسل برای شخص جُنُب و حائض و‌...‌.

«مرد عجمی از امت من قرآن را عجمی می‌خواند، چون نمی‌تواند[ مراعات تجوید و محسّنات قرائت را نمی‌کند یا اعراب را غلط می‌خواند] و فرشتگان آن را به عربی صحیح بالا می‌برند.»[1] گر چه شایسته است انسان قرائت صحیح و قواعد تجوید را فراگیرد و در حد امکان رعایت نماید، زیرا کمال قرائت قرآن و ثواب بیشتر آن بسته به رعایت بیشتر آداب تلاوت آن است.