به صاحب سعادت و خیر، حضرت ابوسعید ابوالخیر منسوب است که فرمود:

از باده به روی شیخ رنگ آوردن / اسلام ز جانب فرنگ آوردن
ناقوس به کعبه در درنگ آوردن / بتوان، نتوان تو را به چنگ آوردن

می‌بینید؟ موقع خواندن مصرع چهارم باید لحظه‌ای مکث کرد و بعد بقیه شعر را خواند. این مکث، چیز خیلی مهمی است. فکر می‎کنم اصلا هدف شیخ همین مکث بوده. این مکث و سکوت و تاملی که شیخ نشان ما داده تصویر سمبلیکی است از کل زندگی. انگار که فلسفه آفرینش بشر همین باشد. همین که بیاید و فکر کند که «بتوان» و بعد به این پختگی و کمال برسد که نه، «نتوان». نتوان.