سفره هفت سین
رسم
و باوری کهن است که همهً اعضای خانواده در موقع سال تحویل ( لحظهً ورود
خورشید به برج حمل ) در خانه و کاشانه خود در کنار سفره هفت سین گرد
آیند.  در سفره سفید رنگ هفت سین، از جمله، هفت رویـیدنی خوراکی است که با
حرف " س " آغاز می شود، و نماد و شگونی بر فراوانی رویـیدنی ها و فراورده
های کشاورزی است - چون سیب، سبزه، سنجد، سماق، سیر، سرکه، سمنو و مانند
این ها- می گذارند. افزون بر آن آینه، شمع، ظرفی شیر، ظرفی آب که نارنج در
آن است، تخم مرغ رنگ کرده، تخم مرغی روی آینه، ماهی قرمز، نان، سبزی،
گلاب، گل، سنبل، سکه و کتاب دینی ( مسلمانان قرآن و زردشتیان اوستا و ...
) نیز زینت بخش سفرهً هفت سین است. این سفره در بیشتر خانه ها تا روز
سیزده گسترده است.  

در
برخی از نوشته ها از سفره هفت شین (هفت رویـیدنی که با حرف شین آغاز می
شود) سخن رفته و آن را رسمی کهن تر دانسته اند.  در ریشه یابی واژهً هفت
سین نظرهای دیگری چون هفت چین ( هفت رویـیدنی از کشتزار چیده شده ) و هفت
سینی از فراورده های کشاورزی نیز بیان شده است.  پراکندگی نظرها ممکن است
به این سبب باشد که در کتاب های تاریخی و ادبی کهن اشاره ای به هفت سین
نشده و از دورهً قاجاریه است که درباره باورها و رفتارها و رسم های
عامیانهً مردم تحقیق و بحث و اظهار نظر آغاز شده است. نمی دانیم که آیا
پیش از قاآنی هم شاعری هفت سین را در شعر خود آورده است؟

       سین ساغر بس بود ما را در این نوروز روز             گو نباشد هفت سین رندان دُرد آشام را

میرزاده عشقی نیز در " نوروزی نامه " در اسلامبول در مسمطی برای آگاهی مردم آن دیار سروده : 

همه ایرانیان نوروز را از یاد بود کی

بپا سازند از مازندران تا شوش و ملک ری

بساط هفت سین چینند و بنشینند دور وی