جای تعجب هم نیست. دیر یا زود این اتفاق می افتاد. قاب عکس هایی با زه چوبی کم کم به بایگانی ها برود و قاب عکس های دیجیتالی عجیب و غریب جایگزین شود.

امروز هم شرکت CEIVA که در ساخت این قبیل محصولات اخیرا فعالیت هایی داشته محصول جدید خود را به بازار عرضه کرد. این محصول با مدل CEIVAlife با نمایشگر 8 اینچی که دارای رزولوشن تصویر 480*640 می باشد با ویژگی هایی متفاوت تر از هم نسل های خود ساخته شد. از این ویژگی های خاص می توان به انعطاف پذیری این محصول در بخش اتصال به  انواع کارت های حافظه  جانبی اشاره کرد. به قول شرکت سازنده "هر کارت حافظه ای که تا کنون به گوشتان خورده می تواند به این قاب عکس دیجیتالی متصل شده و به تبادل اطلاعات خود بپردازد". در ضمن این محصول از امکانات دیگری نظیر WiFi , Ethernet و همچنین سرویس Picture Plan نیز مجهز است. این سرویس به شما این امکان را می دهد که به صورت اتوماتیک به آپلود عکس هایی که از طریق Camera phones گرفته میشود بپردازد.(البته استفاده از این سیستم احتیاج به تجهیزات و بستر مخابراتی  خاصی دارد و هنوز در همه جا از جمله ایران قابل استفاده نیست).

قیمت تمام شده این محصول 129.99$ می باشد اما نمی دانیم که چه روز و یا چه سالی در بازار های ایران یافت خواهد شد!منبع

چند روز پیش روز جهانی روشندلان بود. روز عصای سفید. آیا تا کنون فکر کرده اید که یک شخص نابینا چگونه از زمان مطلع می شود؟ خب, یا از دیگران می پرسد و یا از ساعتهای سخنگوی متفاوتی که به وفور در بازار یافت می شود استفاده می کند. یک راه دیگر هم استفاده از ساعت های مچی لمسی است.

موشک هاتف-6(شاهین-2) در حقیقت نسخه ای از  موشک هاتف-4(شاهین-1) است که از دو موتور جهت پیشرانه سود می برد.البته شایعاتی وجود دارد که در آن صحبت از کپی برداری این موشک از روی موشک M-18 جمهوری خلق چین شده است که البته تائید نشده است.

پاکستان تولید  این موشک را برای ترساندن رقیب تسلیحاتی خود در منطقه یعنی کشور هند شروع کرده است,دامنه اختلافات این دو کشور به سالهای 1947 بر می گردد.البته این موشک مسابقه تسلیحاتی میان دو کشور را پیچیده تر می نماید.

هاتف-6(شاهین-2) از حمل کننده متحرک سود می برد.این موشک از سیستم هدایت خودکار همراه با موقعیت یاب جهانی(GPS) که وظیفه هدایت موشک در مراحل پایانی را بر عهده دارد برای هدایت پذیری استفده می کند.

هاتف-6 یک موشک استراتژیک با برد 2000 کیلومتری(1243 مایلی) محسوب می شود که دقتی برابر با 350 متر(CPE) دارد(البته برخی منابع برد نهایی هاتف-6 را 3500کیلومتر(2174مایل) عنوان کرده اند که تایید نشده است).

طول موشک هاتف-6(شاهین-2) بالغ بر 17 متر است و عرض آن حداکثر 1.4 متر می باشد که وزن پرتاب آن 21600 کیلوگرم است.هاتف از یک کلاهک بهره می برد که وزن آن حداکثر 700 کیلوگرم است.کلاهک ساخته شده پیش از ورود به جو  یا بعد از تمام شدن سوخت موتور مرحله دوم از موشک جدا می شود.

موشک هاتف توانایی مجهز شدن به کلاهک اتمی با وزن 15 یا 35 کیلوتن را داراست.البته طبق مقررات موجود این موشک توانایی تجهیز به کلاهکی با مواد منفجره سنگین,مهمات جنگی,هیدروژنی و شیمیایی را داراست.

موتور اولیه این موشک نوع بهبود یافته موتور موشک هاتف-4(شاهین-1) است که از سوخت جامد استفاده می کند و موتور دوم نیز شبیه هاتف-4 می باشد.البته چهار باله دلتا شکل پشت هر یک از موتورها قرار گرفته است.

هاتف-6 اولین بار در سال 2000 برای عموم نمایش داده شد همچنین گزارش ها اشاره دارد بر اینکه هاتف-6 برای تست در سال 1999 آماده بوده است.اولین تست پرواز این موشک در مارچ سال 2004 به وقوع پیوست.وضعیت کنونی هاتف-6 نامعلوم است اما تعداد محدودی در حدود 5 تا 10 فروند ساخته شده است.

خصوصیات         

عملکرد: موشک بالستیک میان برد(MRBM)

سازنده: صنایع موشکی پاکستان

کشور سازنده: پاکستان

پیشرانه: موتور دو مرحله ای با سوخت جامد

طول:17 متر

قطر:  1.4متر

وزن پرتاب: 21600 کیلوگرم

برد: 2000 کیلومتر(1243 مایل)                     

سیستم هدایت: هدایت خودکار/سیستم مکان یابی جهانی(GPS)

کلاهک: 700 کیلوگرمی یا 15 تا 35 کیلوتن

? منبع: Missilethreat.com

? نویسنده:امیرحسام ملایی یگانه

موشک GAR-9 / AIM-47 نمونهء دوربرد شدهء موشک قدیمی هوا به هوای AIM-4 Falcon می‏باشد. AIM-47 با رادار کنترل آتش AN/ASG-18 ساخت هیوز هماهنگ بود و قرار بود مجموعهء رادار و موشک، به عنوان سلاح اصلی هواپیمای F-108 Rapier ساخت نورث آمریکن، به کار گرفته شوند. (چون این هواپیما، پروژه‏ای در حال ساخت بود، از آن با نام XF-108 نیز یاد می‏کردند)

AIM-47 در ابتدا با نام GAR-9 معرفی شده بود. GAR-9 مجهز به راکت سوخت مایع، کلاهک هسته‏ای، سامانهء هدایت‏پذیری نیمه‏فعال راداری، هدایت‏پذیری حساس به حرارت در انتهای مسیر پرواز، سرعتی برابر 6 ماخ و بردی تا 210 کیلومتر داشت.

تاریخچه
به سال 1957، هیوز در حال طراحی سیستم سلاح مخصوص برنامهء LRI-X متعلق به نیروی هوایی ایالات متحده بود که هدف برنامهء LRI-X، طراحی جنگنده‏ای شکاری رهگیر، با سرعت 3 ماخ بود. در این هواپیمای جدید، قرار بود ترکیب دو سامانهء‌ کنترل آتش بسیار دوربرد XY-1 و موشکهای دوربرد هوا به هوای GAR-X استفاده شود؛ ضمن اینکه طبق برنامه، مقرر شده بود، سرجنگی موشک که از نوع مواد منفجرهء به شدت انفجاری بود، با کلاهک هسته‏ای قابل تعویض باشد؛ و موشک بردی بین 15 تا 25 مایل (25 تا 40 کیلومتر) داشته باشد.
به تاریخ آوریل 1958، ضمن اینکه طراحی و ساخت رهگیر دوربرد توسط برندهء مناقصهء پروژهء LRI-X دنبال می‏شد، برنامهء ساخت موشک GAR-9 و رادار کنترل آتش AN/ASG-18 نیز (به پیمانکار خصوصی) واگذار گردید. برندهء مناقصهء طراحی هواپیمای LRI-X، کمپانی معظم هواپیماسازی نورث‏آمریکن با جنگنده‏ای به نام F-108 Rapier بود؛ ضمن اینکه سامانهء مورد نظر قرار بود با هواپیمای XF-103 نیز توسط کمپانی هیوز در ارتباط با برنامهء LRI-X مورد آزمایش قرار گیرد.
                                      

به تاریخ 23 سپتامبر 1959، برنامهء‌ ساخت هواپیمای F-108 لغو گردید، اما تصمیم گرفته شده بود که برنامهء‌ ساخت سامانه‏های AN/ASG-18 و GAR-9 همچنان دنبال شود. نمونهء آزمایشی موشک که به نام XGAR-9 شناخته می‏شد، در سال 1963، به نام XAIM-47A تغییر نام یافت؛ و به جهت امکان شکار بمب‏افکن‏های شوروی در فواصل بسیار دور، بسیار بزرگ و سنگین وزن بود تا قادر باشد در مسافتهای طولانی پرواز کند.
ادعا شده بود که موشک بردی فراتر از 160 کیلومتر دارد. GAR-9 از هدایت‏پذیری نیمه‏فعال راداری بهره می‏برد (SARH)، و رادار هدفیاب موشک امکان قفل بر روی اهدافی تا سطح مقطع 9.3 متر مربع (100 فوت مربع) در فاصلهء 116 کیلومتری را ممکن می‏ساخت. موشک در ابتدای مسیر پروازش به سمت هدف، از سیستم برنامه‏ریزی شدهء خلبان خودکار بهره می‏گرفت؛ بدین جهت مختصات دقیق هدف، قبل از پرتاب، به سر هدایت‏گر موشک انتقال می‏یافت.
مشکلات اولیهء پیش آمده به هنگام طراحی سامانهء جستجوگر نیمه‏فعال راداری، باعث هدایت طراحی به سمت ساخت سامانهء نیمه‏فعال راداری به همراه سامانهء حساس به حرارت شد. اما ساخت یک سیستم هدایت‏پذیری دوگانه، سرانجام کنار گذاشته شد، زیرا باعث افزایش معادل 2 اینچ در قطر و 82 کیلوگرم در وزن موشک می‏‎شد و چنین تغییراتی، نیازمند طراحی مجدد قسمت دریچهء تسلیحات هواپیمای F-108 می‏گشت.
برای پیشرانهء ‌موشک نیز پیش‏بینی شده بود که یک موتور توربوجت به نام Aerojet-General XM59 مجهز به سوخت جامد استفاده شود که به موشک، سرعتی برابر 6 ماخ را می‏بخشید. سرانجام مشکلات رخ داده با این موتور، مهندسین را وادار کرد تا از پیشرانهء ساخت لاکهید به نام Lockheed XSR13-LP-1 مجهز به سوخت جامد استفاده کنند. (ضمن اینکه استفاده از یک نوع پیشرانهء جت ساخت لاکهید، مجهز به سوخت مایع قابل ذخیره سازی نیز در نظر گرفته شد) اما پیشرانهء جدید لاکهید دارای قدرت کمتری بود و سرعت موشک را تنها به 4 ماخ می‏توانست برساند.
در ابتدا، مرکز لابراتوار ملی (National Laboratories)، اقدام به طراحی یک کلاهک هسته‏ای به قدرت 0.25 کیلوتن از نوع W-42 برای سرجنگی GAR-9 نمود. اما ساخت کلاهک هسته‏ای به سال 1958 کنار گذاشته شد. سایر کوشش‏های انجام شده در جهت ساخت کلاهک اتمی برای GAR-9 هیچ ثمری در پی نداشتند. در اواسط سال 1959، برای این موشک، از کلاهک متعارف 45 کیلوگرمی مجهز به فیوز مجاورتی در نظر گرفته شد.

Snoopy
پس از آنکه مطابق برنامهء از پیش تعیین شده، هواپیمای آزمایشگر موشک یعنی XF-103 در اختیار قرار نگرفت، کمپانی هیوز بر آن شد تا از بمب‏افکن مافوق‏صوت تغییر یافتهء B-58 Hustler بهره ببرد. بمب‏افکن مزبور، دچار تغییرات بسیار گسترده شد تا قادر شود رادار AN/ASG-18 را در محل دماغه جای دهد؛ ضمن اینکه یک جایگاه تیغه‏ای شکل در محل زیر هواپیما جهت حمل یک فروند موشک GAR-9 تعبیه شد. (سایر تغییرات، جزئی بودند) بدین ترتیب هواپیمای تغییر یافتهء B-58، به شماره سریال 665 – 55 به نام مستعار Snoopy اسم گذاری شد، و با دماغه‏ای متمایز، شناخته می‏شد.
پرتابهای سطح زمین موشک GAR-9 به تاریخ آگوست 1961 آغاز شدند و به دنبال آن، پرتابهای هوایی توسط Snoopy نیز به تاریخ می 1962 شروع گشتند. 
                                    

هواپیمای جاسوسی A-12 متعلق به سازمان CIA

YF-12A (شکاری - رهگیر F-12)
به سال 1960، کمپانی لاکهید در حال طراحی هواپیمایی شکاری - رهگیر بود که در نهایت YF-12A نام گرفت. این شکاری، از هواپیمای جاسوسی سازمان CIA به نام A-12 مشتق شده بود. به دنبال لغو ساخت هواپیمای F-108 که بنا بود، موشک جدید GAR-9 در آن مورد استفاده قرار گیرد، کمپانی هیوز در ساخت هواپیمای LRI-X به کارخانهء لاکهید ملحق شد و سامانهء جدید سلاح خود را درون هواپیمای جدید لاکهید، یعنی پرندهء سیاه (Blackbird) جای داد. 
 هواپیمای جدید و مخوف لاکهید، یعنی YF-12A، دارای چهار جایگاه درونی حمل سلاح بود، اما دریچهء حمل تسلیحات قسمت جلوی سمت راست، جهت حمل سیستم‏ها و تجهیزات اضافه بر سازمان الکترونیکی، که با سامانهء کنترل آتش در ارتباط بودند، در نظر گرفته شده بود. سرانجام، هفت جایگاه پرتابگر موشک در نمونهء اولیهء YF-12A پیش‏بینی شدند، که منجر به 6 شکار می‏شد؛ تک جایگاه از دست رفته نیز برای نصب راکت جهت افزایش قدرت در حالت واماندگی در نظر گرفته شد.

 

AIM-47B در حال نصب بر روی YF-12A

13 پرتاب موشک AIM-47 از طریق هواپیمای YF-12A به انجام رسید، و از این تعداد 12 موشک با دقت تمام، به اهداف مورد نظر، اصابت کردند. آخرین موشک پرتابی AIM-47 از طریق هواپیمای شکاری YF-12، با سرعت 3.2 ماخ و در ارتفاع 74.400 فوت (22.677 متر) پرواز کرد و سپس به هدف خود، که یک هواپیمای بی‏سرنشین (Drone) از نوع QB-47 بود و در ارتفاع 500 فوتی (152 متر) سطح زمین در حال پرواز بود، اصابت نمود.
متاسفانه همانند هواپیمای F-108، برنامهء ساخت شکاری پرقدرت و دورپرواز F-12 نیز، که نمونهء اولیهء آن با نام YF-12 ساخته شده بود، به سال 1966، برای همیشه لغو گردید.
در تولید موشکهای AIM-47 انتظار می‏رفت، گونهء فشرده‏‎تر شدهء آن به نام AIM-47B ساخته شود، که در مدل B، بالچه‎ها جهت امکان‏‎پذیری نصب در درون محفظهء حمل تسلیحات جنگندهء تغییر یافتهء F-12B، جمع می‏‎شدند تا فضای کمتری را اشغال نمایند.
اگرچه جنگندهء F-12B هیچگاه به تولید نرسید، اما موشک AIM-47 و رادار AN/ASG-18 دارای ماندگاری بسیار طولانی شدند. موشک AIM-47 سرانجام به عنوان پایه‏ای جهت ساخت موشک دوربرد هوا به هوای AIM-54 Phoenix ویژهء نیروی دریایی ایالات متحده، مورد استفاده واقع شد. همچنین سامانهء کنترل آتش AN/ASG-18 به عنوان نقطهء شروعی جهت ساخت رادار AN/AWG-9 مورد استفاده قرار گرفت.
سرانجام برنامهء تولید موشک AIM-47، با ساخت تنها 80 فروند خاتمه داده شد. 

سایر کاربردها
در آن زمان، یک نمونهء ضدرادار از موشک AIM-47 به نام XAGM-76A مورد ارزیابی قرار گرفت. همچنین قرار بود از موشک AIM-47 در بمب‏افکن اتمی B-70 Valkyrie به عنوان سلاحی دفاعی استفاده شود. 

---

خصوصیات         

عملکرد: موشک هوا به هوا

کشور سازنده: ایالات متحده آمریکا

پیشرانه: موتور سوخت جامد

طول:3.82 متر

قطر:  34.3 متر

وزن : 371 کیلوگرم

برد: 160 کیلومتر(100 مایل)                     

کلاهک: 45 کیلوگرم

---

? منبع: centralclubs.com

Trident D-5  موشکی مدرن است که به وسیله زیر دریایی حمل می شود و در پاسخ به آزمایش موشک

 SS-NX-30 از سوی روسیه نمایش داده شد.این اولین موشک با پایه زیر دریایی در ایالات متحده است که توانایی مقابله در برابر حملات را داراست.این موشک تا سال 2030  گسترش پیدا می کند تا  اینکه نسل بعدی این موشک یعنی Trident E-6  در سال 2030 وارد خدمت شود.

Trident D-5 معمولا توسط هر دو کشور ایالات متحده امریکا و انگلستان و در زیر دریایی های کلاس ویگارد و اوهایو مورد استفاده قرار میگیرد.

پیمانکار اولیه  طراحی  Trident D-5 بخش فضایی و موشکی کمپانی Lockeed Martin بود.

Trident D-5  بصورت بسیار استراتژیک برای محکم و نیرومند کردن نیروی اتمی ایالات متحده طراحی گشت.

این موشک از سیستم کلاهک های چندگانه(MIRV) بهره می برد که توانایی نابود کرد تعداد زیادی از سیلوهای موشک را در ضربه اول را دارد.هر چند روسیه و جمهوری خلق چین  بیشتر توان موشکی خود را بر پایه موشک های متحرک گذاشته اند,بنابر این چنین حملاتی بیهوده است.

به همین سبب محتمل است که موشک برای پیگیری کردن از عقیده ضربه زدن در حملات اتمی مورد استفاده قرارا گیرد.زیر دریایی های حمل کننده Trident D-5 برد کافی و لازم را برای حمله از سواحل ایالات متحده امریکا را دارا هستند و پیدا کردن انها تقریبا غیر ممکن است.

با ترکیب اقدام به موقع و کلاهک های چنگانه این موشک تقریبا قدرت عبور از هر نوع سیستم دفاع ضد موشکی را داراست.

Trident D-5 در نهایت بردی برابر با 12000کیلومتر(7456 مایل) را داراست و سیلو-پایه است و توانایی حمل کلاهکی به وزن 2800 کیلوگرم را داراست.کلاهک چندگانه این موشک توانایی حمل 8 تا 12 کلاهک کوچکتر را به این موشک می بخشد اما برا اساس پیمان اول کاهش سلاح های استراتژیک(استارت 1) تعداد انها به 8 عدد کاهش یافت.هر کلاهک کوچک می توانست از نوع Mk4  با 100 کیلوتن W76 و یا Mk5  با 478 کیلوتن W88 باشد.

سیستم ناوبری خودکار  ترکیب شده با سیستم مرجع اخترشناسی دقتی برابر با 90 متر(CPE) را به این موشک می بخشد.طول این موشک 13.42 متر و عرض ان 2.11 متر و وزن پرتابی برابر با 59090 کیلوگرم را داراست.

موشک Trident D-5 از موتوری 3 مرحله ای سوخت جامد استفاده می کند.

البته بهینه سازی های گسترده ای در مورد Trident D-5 انجام پذیرفته است.سیستم موقعیت یاب جهانی(GPS) در سال 1993 بر روی این موشک نصب و مورد تست قرار گرفت.بهبود دادن فیوز انفجار هوایی برای کلاهک MK 4 RV  در سال 1998 انجام پذیرفت.موتور سه مرحله ای جدیدی طراحی و تست شد و در نسل بعدی این موشک بکار گرفته شد,این بهینه سازی بقدری گسترده است که تا سال 2020 برای 300 موشک انجام می پذیرد,این بهینه سازی برای افزایش عمر این موشک ها انجام می پذیرد.

UGM-133 Trident D-5 در سال 1990 در نیروی دریایی ایالات متحده وارد خدمت شد.اولین پرتاب ازمایشی این موشک در ژانویه سال 1987 انجام پذیرفت.

در واقع D-5 برای بکار گیری در 24 عدد زیر دریایی کلاس-Ohio برنامه ریزی شده بود  ,اما در نهایت این مقدار به 14 تا 18 زیر دریایی کاهش یافت.

در حال حاضر ده زیر دریایی کلاس-  Ohioقابلیت حمل D-5  را دارا هستند,4 زیر دریایی دیگر تا سال 2008 مورد استفاده قرار می گیرند.تعداد 453 موشک برای تولید برنامه ریزی شده است که تا سال 2002 تعداد 395 موشک و 1920 RVs  تولید شده است.تعداد 300 موشک Trident D-5 در انتظار هستند تا به D-5A تبدیل شده

و عمر انها افزایش یابد, با این بهینه سازی این موشک ها می توانند تا سال 2042 در سرویس باقی بمانند.

Trident D-5  همچنین در انگستان و در 4 زیر دریایی کلاس-Vanguard مورد استفاده قرار می گیرد.این زیر دریایی ها توان حمل 16 موشک ساخت امریکا را دارا هستند.

خصوصیات         

عملکرد: موشک بالستیک قاره پیما(SLBM)

نام یدکی: UGM-133

سازنده: بخش فضایی و موشکی کمپانی Lockeed Martin

کشور سازنده: ایالات متحده امریکا

پیشرانه: موتور سه مرحله ای سوخت جامد

طول: 13.42 متر

قطر: 2.11 متر

وزن پرتاب: 59090 کیلوگرم

برد: 12000 کیلومتر

سیستم هدایت: هدایت خودکار/سیستم مکان یابی جهانی(GPS)

کلاهک: کلاهک اتمی W76  100 کیلوتنی یا W88  475 کیلوتنی

? منبع: Missilethreat /Wikipedia/Fas

? نویسنده:امیرحسام ملایی یگانه

Copyrights©Moshaki-nezami.blogfa.com