محققان دانشکده شیکاگو دریافته اند که تنهایی افراد به ویژه در سنین میانسالی و کهنسالی نقش قابل توجهی در افزایش فشار خون و بیماری های قلبی دارد. آمار نشان داده که فشار خون افراد تنها 30 درصد بالاتر از افراد دیگری است که در محیط خانواده احساس تنهایی نمی کنند.

از آنجایی که تنهایی در میان افراد 50 تا 68 سال به دلیل وضعیت زندگی شهرنشینی و ماشینی امروز بیشتر شده است به تبع آن بیماریهای قلبی و فشار خون نیز افزایش یافته است.

متخصصان معتقدند حتی در بسیاری از موارد ممکن است افراد ظاهرا در میان جمع باشند اما به دلیل نوع روابط سرد و بی محبت احساس تنهایی کنند بنابراین صرفا شلوغ بودن مانع از احساس تنهایی و آرامش فکر و قلب نمی شود.

مهر

اخیراً مشخص شده کمبود ویتامین D در دختران نوجوان 12 تا 14 ساله نقش قابل ملاحظه ای در وضعیت ماهیچه ای دارد.

محققان صدها نفر را مورد بررسی قرار داده اند و نتیجه این بود که در حدود 75 درصد از افرادی که دچار ضعف عضلانی بوده اند دچار کمبود ویتامین D نیز بوده اند و این امر در آزمایش خون آنها مشخص است.

متخصصان دلیل آن را ارتباط این ویتامین با جذب کلسیم بیان می کنند و معتقدند کمبود ویتامین D جذب کلسیم را با اختلال مواجه می کند و کمبود کلسیم نیز عوارض بسیاری از جمله ضعف در سیستم اسکلتی و عضلانی به همراه دارد.

بسیاری از دختران جوان از مواد غذایی مانند کره که سرشار از ویتامین D است به دلیل ترس از افزایش وزن دوری می کنند و عدم قرار گرفتن در مقابل نور خورشید نیز این کمبود را تشدید کرده و نهایتاً دچار کمبود این ویتامین می گردند.

مهر

 

در مجموع 15درصد بیماران دیابتی در طول عمر، دچار زخم پای دیابتی می‌شوند که حدود 15 تا 20درصد آنها با وجود کنترل‌هایی که انجام می‌شود ، دچار قطع عضو می‌شوند.

50 درصد زخم‌های پای دیابتی قابل پیشگیری است ، اما هرچه مدت زمان بیماری و زخم بیشتر شود، احتمال قطع عضو افزایش می‌یابد. زخم پای دیابتی شایع‌ترین عوارض بیماری دیابت است.

بهبود زخم پای دیابتی از طریق درمان‌های رایج و مراقبت‌های ویژه حتی در موارد ترمیم‌پذیر بتدریج و طی مدت 2 تا 5 ماه بهبود می‌یابد. براساس برآوردهای به عمل آمده، هزینه سالانه مراقبت از زخم پای دیابتی بیش از 5 هزار دلار به ازای هر بیمار است که این هزینه جدا از هزینه‌های مستقیم و غیرمستقیم ناشی از قطع اندام در مراحل پیشرفته‌تر بیماری است که خود بین 20 تا 40هزار دلار محاسبه شده است.

دیابت یک بیماری خاموش است و به طور همزمان باعث از بین رفتن پا‌ها می‌شود. برای پیشگیری از این عارضه خطرناک، محققان کشورمان در تحقیقی که روی 15بیمار مبتلا به ایسکمی‌ و مبتلایان به عارضه پای دیابتی انجام دادند ، موفق شدند با استفاده از سلول‌های بنیادی به میزان 70درصد از قطع عضو در هر دو عارضه ایسکمی‌ (اختلال در خون‌رسانی به عضو ) و قطع پای دیابتی جلوگیری کنند.

دکتر محمدرضا ظفرقندی، از مجریان این تحقیق در این خصوص به خبرنگار جام‌جم گفت: درمان برخی بیماری‌ها و اختلالات عروقی با استفاده از سلول‌های بنیادی در حال حاضر به میزان محدودی در دنیا انجام شده است، در ایران نیز مطالعاتی برای اولین بار در این زمینه صورت گرفته است.

وی توضیح می‌دهد: ما در روش جدید با عنوان آنژیوژنز (ایجاد مویرگ‌های جدید با استفاده از سلول‌های بنیادی) سلول‌های بنیادی مغز استخوان بیماران را جدا و از این سلول‌های بنیادی نیز مجددا سلول‌های رگ‌ساز را جدا کردیم و سپس آنها را در محیط آزمایشگاه کشت دادیم و تکثیر کردیم، در مرحله بعد این سلول‌ها را به عضلات پای بیمار تزریق کردیم که این سلول‌ها بلافاصله بعد از تزریق در محیط شروع به مویرگ‌سازی کردند که با ایجاد این مویرگ‌ها، فرآیند گردش خون در محل به میزان قابل توجهی بهبود یافت و حالت سیاهی و دردهای پا برطرف شد. این کار به طور کلی روی 15بیمار انجام شد و در مدت 6 ماه به میزان 70درصد نتیجه مطلوب به دست آمد.

وی ادامه می‌دهد: استفاده از سلول‌های بنیادی در جلوگیری از قطع پای دیابتی و درمان عارضه ایسکمی‌ در مواردی که بیماری به مرحله حاد رسیده، بسیار کارساز است، در واقع در مواردی که بیماری به مرحله حاد رسیده، بیمار با درد شدید مواجه شده و هیچ درمان دیگری برای این عارضه وجود نداشته باشد و در عین حال پای بیمار نیز در معرض خطر قطع شدن باشد، می‌توان از این روش برای درمان بیمار استفاده کرد.

به گفته دکتر ظفرقندی، این روش درمانی در حال حاضر مرحله تحقیقاتی خود را طی می‌کند و در آینده ارائه خدمات عمومی‌ برای سایر بیماران امکان‌پذیر خواهد بود، چرا که باید برنامه‌ریزی دقیقی شامل هزینه‌سنجی، امکان‌سنجیو ... نیز در نظر گرفته شود که این کار روال خاص خود را دارد.

رقیه نوری

گروهی از دانشوران چینی در تحقیقات جدیدی نشان داده‌اند که تخمدان پستانداران بالغ نیز می‌‌تواند تخمک جدید تولید کرده و بنابراین قادر به بارداری و تولید مثل هستند.
نتایج این تحقیقات با تصور علمی رایج تفاوت بسیاری دارد؛ تصوری که معتقد است تمام پستانداران ماده از جمله انسان، به هنگام تولد با تعداد معینی از تخمک برای تولید مثل متولد می‌‌شوند و در طول دوران بلوغ تخمک جدیدی تولید نمی‌‌شود.

براساس این تحقیقات جدید که به سرپرستی «ژی وو» پروفسور دانشگاه «ژیائو تونگ» در شانگهای انجام شده است این یافته‌‌ها می‌‌تواند «روش‌‌های جدیدی را برای تولید نسل جدیدی از تخمک‌‌ها و به تاخیرانداختن نارسایی زودرس تخمدان و درمان نازایی را فراهم کند.»
«پل سانبرگ» پروفسور ارشد جراحی اعصاب و کارشناس سلول‌های مادر، این یافته‌ها ‌را بسیار جالب توصیف کرد و در گفت‌وگویی با شبکه «ای بی سی» در آمریکا گفت: «حیات این سلول‌های مادر دائمی است و می‌توان این تخمک‌‌ها به رحم پستانداری آماده بارداری تزریق کرد و تولید مثل منجر کرد.»
اما آیا می‌‌توان از این روش برای کمک به تولید تخمک‌‌های جدید در تخمدان یک زن استفاده کرد؟ برخی از محققان علوم پزشکی دراین مورد تردید دارند.
دکتر جورج آتیا از کارشناسان علوم باروری در دانشگاه میامی به «ای بی سی» می‌‌گوید: «هنوز مشخص نیست که آیا این روش در بدن انسان نیز عمل خواهد کرد یا نه و ما با یک چنین تجربه‌ای هنوز بسیار فاصله داریم.»
دکتر دارونی پروکوپ مدیر مرکز علوم بهداشتی در یکی از دانشگاه‌های تگزاس نیز معتقد است که تا رسیدن به مرحله استفاده از این روش در مورد انسان گام‌های بسیاری باقی است و در هر مرحله آن ممکن است این روش با شک و شبهه مواجه شود.
اما به گفته پروکوپ، یافته‌‌های جدید پژوهشگران چینی که در شماره دوازدهم آوریل مجله «طبیعت زیستی سلولی» منتشر شده است می‌‌تواند تاثیرات مهمی بر آینده تحقیقات در مورد سلول‌های مادر داشته باشد چون پرورش هر گونه سلول امری بسیار ارزنده برای تحقیقات پزشکی است.
سال‌هاست که دانشمندان علوم پزشکی بر این باوراند که ظرفیت تولید تخمک‌‌های جدید در تمامی پستانداران ماده در لحظه تولید به پایان می‌‌رسد و هر پستاندار ماده بالغ فقط از شمار معینی تخمک که به هنگام تولد با خود حمل می‌‌کند، برخوردار است.
این فرضیه پزشکی با کشفیات اخیر که از طریق تفکیک سلول‌های مشوق فعالیت‌‌های جنسی در رحم موش‌های بالغ و نابالغ انجام شد، آزمایش شد.
با این همه اکثر دانشوران علوم پزشکی هنوز هم با ادامه فعالیت سلول‌های مشوق فعالیت‌‌های جنسی در تخمدان پستانداران پس از مرحله تولد مخالف بودند.
با یک چنین سابقه‌ای، دانشوران چینی سلول‌های شوق جنسی را از بدن موش‌های بالغ و موش‌هایی چند روزه جدا کردند و سپس این سلول‌ها را بطور آزمایشگاهی فعال کرده و آن‌ها را به تخمدان و دستگاه تناسلی موش‌های ماده ای که توان باروری آن‌ها توسط شیمی درمانی مختل شده بود، منتقل کردند. نتیجه این شد که ورود این سلول‌های فعال شده شوق جنسی در این موش‌های ماده باروری را ترمیم کرده تخمک‌‌های جدیدی تولید کرده و این موش‌ها توانستند بچه‌‌های سالمی را تولید کنند.
دکتر جورج آتیا می‌‌گوید حتی اگر این روش در آینده بتواند روی انسان نیز اجرا شود به احتمال فراوان فقط در مورد زنان جوانی که قادر به باروری نیستند تاثیر خواهد داشت. بارداری فعالیتی بسیار سنگین و پیچیده برای بدن انسان است و بدن یک زن 60 ساله از نظر جسمی ممکن است قادر به پذیرش این بار سنگین نباشد.  

رادیو فردا